poniedziałek, 27 maja 2013

Wiera Puch

  Wiera Puch urodziła się 29 listopada 1908 roku w Huszlewie, zmarła w maju 1983 roku. Już w szkole podstawowej wykazywała zdolności plastyczne. Znalazła pracę w Warszawie. Tam też udało jej się zostać wolnym słuchaczem Szkoły Sztuk Pięknych. Przez wiele lat mieszka w Janowie Podlaskim. W latach siedemdziesiątych przeprowadziła się do Białej Podlaskiej. Tworzyła portrety, pejzaże, scenki rodzajowe.














sobota, 25 maja 2013

Piotr Solnica


Jeden z najbardziej zagadkowych polskich malarzy naiwnych.
Każdy jego obraz jest spacerem w głąb zamieszkałego tylko przez sowy i rusałki zaczarowanego, nocnego uroczyska lub roziskrzonego letnim słońcem tajemniczego ogrodu, gdzie pośród łanów wielobarwnych kwiatów zatrzymał się czas i słychać tylko leniwe brzęczenie pszczół i ciche kroki przechadzających się ogrodowymi alejkami pięknych, nagich kobiet...



Piotr Solnica, Noc wszelkiej obfitości, 2009, 

olej na sklejce, 62 x 96 cm























Erwin Sówka


Erwin Sówka urodził się 18 czerwca 1936 w Giszowcu. Polski malarz prymitywista. Z zawodu górnik.
Twórca należący do Grupy Janowskiej. Jego twórczość opiera się na mitologii górniczej oraz kulturze starożytnego wschodu. Erwin Sówka na swoich obrazach przedstawia głównie wizerunki kobiet.
Osiągnął międzynarodowy sukces. Prace artysty prezentowane są w Polsce oraz za granicą. Erwin Sówka w 2012 roku został nagrodzony Cegłą Janoscha za zasługi dla kultury śląskiej. Obecnie artysta mieszka w Katowicach.



















Teofil Ociepka


Teofil Ociepka, ur. 22 kwietnia 1891 w Janowie, zm. 15 stycznia 1978 w Bydgoszczy

Malarz- samouk, teozof. Założyciel słynnej Janowskiej Gminy Okultystycznej, jeden z najbardziej uznanych w świecie polskich malarzy naiwnych. Będąc górnikiem z zawodu pracował jako maszynista w elektrowni kopalni Giesche (Wieczorek). Jako żołnierz armii niemieckiej w czasie I wojny zetknął się z okultyzmem. Do rodzinnego Janowa przywiózł z wojny książki okultystyczne, między innymi traktat „Siedemdziesiąt dwa imiona Boże” Athanasiusa Kirchera. Został też członkiem Loży Różokrzyżowców i uzyskał tytuł mistrza nauk tajemnych. Utworzył w Janowie gminę okultystyczną. Twierdził, że duchowa łączność z mistrzem jest inspiracją dla jego malarstwa. Jego promotorką po wojnie została pisarka, Izabela Czajka-Stachowicz, która razem z przyjaciółmi, Julianem Tuwimem i Janem Kotem zorganizowała mu w Warszawie indywidualną wystawę. Teofil Ociepka promowany tam był jako „polski Celnik Rousseau” Wystawa ta okazała się początkiem światowej kariery artystycznej Ociepki.
Ulubione tematy jego malarstwa, które było dla niego rodzajem bożego posłannictwa, to mistyka, walka dobra ze złem i wizualizacja ideologii różokrzyżowców, czyli obrazy nawiązujące do flory i fauny planety Saturn. Późniejsze jego obrazy zainspirowane były życiem górników, legendami i baśniami. Prace Teofila Ociepki cechuje żywa kolorystyka i niebanalna wyobraźnia.




   "Lwy", własność Muzeum Śląskie



                       Autoportret 1960 r



   Smok



              Zwierzęta w lesie





piątek, 24 maja 2013

Bazyli Albiczuk, malarz ogrodów


Bazyli Albiczuk (ur. 18 lipca 1909 r, zm. 22 lipca 1995 r)


Żył i tworzył w Dąbrowicy Małej, koło Białej Podlaskiej.
Być może okropieństwa wojny, w której uczestniczył będąc na froncie wschodnim sprawiły, że tak pokochał piękno i harmonię przyrody. Był romantykiem, człowiekiem renesansu, poetą piszącym w języku ukraińskim, malarzem–samoukiem, rzeźbiarzem i ogrodnikiem-pasjonatem. Grał na skrzypcach. Odziedziczył gospodarstwo rolne, ale nigdy rolnictwem się nie zajmował. Ziemię oddał w dzierżawę zostawiając sobie dom i niewielki ogród w którym rosły zarówno rośliny typowo ozdobne, jak też dzikie- polne i łąkowe. Artysta doceniał delikatne piękno dziko rosnących kwiatów i chętnie przesadzał je do swojego ogrodu, który był ulubionym tematem jego obrazów. Malarstwo Bazylego Albiczuka którego tematyką są pejzaże podlasia i ogrody cechuje niezwykła dbałość o szczegóły, piękno kompozycji i bogata kolorystyka. Kilkanaście jego prac posiada w swoich zbiorach Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej. Wiele obrazów znajduje się w zbiorach prywatnych na całym świecie. Niestety, po śmierci Bazylego Albiczuka jego ogród w Dąbrowicy Małej zdziczał i popadł w zapomnienie.



 Obraz znajduje się w zbiorach Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej








 Obraz znajduje się w zbiorach Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej






 Obraz znajduje się w zbiorach Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej






 Obraz znajduje się w zbiorach Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej






 Obraz znajduje się w zbiorach Muzeum Południowego Podlasia w Białej Podlaskiej









Nikifor Krynicki (Epifaniusz Drowniak)



Nikifor Krynicki (Epifaniusz Drowniak), polski malarz pochodzenia łemkowskiego.
Urodził się 21 maja 1895 w Krynicy, zmarł 10 października 1968 w Foluszu.
Nikifor wiódł ubogie, samotne życie, postrzegany był jako niepełnosprawny umysłowo. Mówił niewyraźnie. Jego pasją było malarstwo, które docenione zostało dopiero pod koniec życia Nikifora. Odkrywcą jego twórczości był ukraiński malarz Roman Turyn. Z braku pieniędzy Nikifor malował głównie na kawałkach tektury, ale również na starych zeszytach, papierze pakunkowym, a nawet na pudełkach po papierosach i drukach sądowych. Szkic robił ołówkiem, a malował szkolnymi akwarelami i kredkami. Tematami jego obrazów były pejzaże krynickie, dolina Popradu, pola, tory i stacje kolejowe, fabryki, urzędy, wille i pensjonaty krynickie, cerkwie, synagogi i kościoły, święci, portrety znajomych, scenki wojskowe. Malował też autoportrety na których kreował siebie jako biskupa, świętego lub eleganckiego mężczyznę w czarnym garniturze. Stworzył
około 40 tysięcy (!) obrazów. Muzeum Nikifora znajduje się w zabytkowej willi „Romanówka” w centrum Krynicy-Zdroju. Największe zbiory jego twórczości posiada Muzeum Okręgowe w Nowym Sączu.



        Autoportret w trzech postaciach, Muzeum Okręgowe, Nowy Sącz






             stacja  Bihcz



     Stacja, Muzeum Okręgowe, Nowy Sącz



Maria Anto (1936-2007)

Jej tajemnicze, pełne niezwykłej symboliki i poetyki malarstwo wymyka się łatwej klasyfikacji.
Są w nim elementy realizmu magicznego,  prymitywizmu, ekspresjonizmu, symbolizmu i surrealizmu.
Jej twórczość stylistycznie jest bliska dziełom Giorgia de Chirico, Fridy Kahlo, Hugo Simberga, Edvarda Muncha, Jamesa Ensora  i Salvadora Dali.

W 1962 roku ukończyła warszawską ASP na Wydziale Malarstwa.
Wzięła udział w około 70 wystawach indywidualnych oraz w licznych wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. Jej obrazy zostały zakupione między innymi przez Galerię Zachęta i Muzeum Narodowe w Warszawie, przez sztokholmskie Muzeum Sztuki Współczesnej, Muzeum Karlsruhe i przez wielu kolekcjonerów prywatnych na całym świecie.


Maria Anto





Maria Anto





Maria Anto, Gra w karty, 1987





Maria Anto, Portrait of a Car, 1972





Maria Anto, Holidays in Jastrzębia Góra, 1960-1970




Maria Anto, Śniadanie na trawie




Maria Anto, Sen Teresy





Maria Anto, Rocznica II, 1972





Maria Anto, Powrót, 1967





Maria Anto, Piosenka dla konia, 1972





Maria Anto, Krajanie chleba




Maria Anto, Kot, 1974




Maria Anto, Białowieża po roku, 1974